Roadtrip USA, deel I: van de grond gaan

Wat doen jullie op lange transatlantische vluchten? Slapen? Eten? Slapen? Film kijken? Een boek lezen? Kruiswoordraadsels oplossen? Vast wel. En dit zijn ook de activiteiten waarmee ik een hele dag heb weten te vullen op de vlucht van Londen naar LA. 11u20min waren vooropgesteld. 12u en 20 minuten zijn het geworden, nadat ons geduld eindeloos op de proef was gesteld, eerst door een stel druiloren die naar verluid (zo zei de captain toch) niet tevreden waren met het gegeven dat hun stoelen kapot waren en niet achterover konden leunen. Daarna konden we niet opstijgen vanwege het naderende slechte weer. Als vliegtuigen enigszins evenveel beenruimte zouden bieden als treinen, dan zou het nog draaglijk geweest zijn. Maar waarschijnlijk is dat ook de reden waarom iedereen klaagt dat de treinen altijd te kort zijn. Soit, andere discussie. Vliegen is dus lastig. Eerst moet je de gedachte volledig verbannen dat er een mogelijkheid bestaat dat het ding de dieperik induikt en je de vreselijkst denkbare doodsangst staat te wachten. Daarna moet je je benen in één of andere plooi zien te leggen die anatomisch onmogelijk medisch verantwoord genoemd kan worden, en daarna moet je de verveling verdrijven met activiteiten waar je je nooit mee bezig gehouden zou hebben als je niet in een vliegtuig had gezeten. Als een trip naar het toilet een “verademing” genoemd kan worden, dan weet je dat je dodelijk verveeld bent. Uiteindelijk zijn we wel veilig geland. Vlotte vlucht, geen enkel probleem. Vervolgens de auto opgepikt. Budget heeft wel interessante prijzen, hun personeel is wel wat minder interessant. Ik vroeg om assistentie aan een latino personeelslid dat heel gebrekkig Engels sprak. Die zei dat we een auto uit rij 3 mochten kiezen en ons daarna naar de uitgang begeven, zoals je bij de péage op een Franse autosnelweg passeert. We kozen (of tenminste: ik koos, want Evi had er niet echt een mening over) een zwarte Nissan Almira. Vinnig ding. Trekt hard op. Bij de uitgang gekomen werden we resoluut teruggewezen door het personeelslid aldaar. We waren geen lid van het zogenaamde “Fasttrack”, dus moesten we eerst naar de inschrijvingsbalie. En zo geschiedde. Gelukkig was het meisje achter die laatste balie wel heel behulpzaam. Met auto en al scheurden we (zei het heel behoedzaam) de freeway op. In de verkeerde richting. En dat zou niet de laatste keer zijn. Op de Interstate aangekomen verzandden we in een dampen wasemende file waardoor we – goed idee, Evi, – uiteindelijk onze toevlucht zochten in Mulholland Drive, de befaamde heuvelweg met verbluffende uitzichten op de stad, en natuurlijk een hoofdrolspeler uit de gelijknamige film van David Lynch. De uitzichten waren inderdaad verbluffend. En de weg zelf leek weggelopen uit een BMW-reclamespot. Na nog enkele kleine, maar onvermijdelijk verkeersovertredingen, zijn we erin geslaagd in onze eerste lodge aan te komen, vanwaar ik nu deze blogpost schrijf in een Word-document. Het is 19u ’s avonds maar de klok van de laptop zegt dat het 4u ’s nachts is. Echt moe voelen we ons nochtans niet echt. Ok, misschien wel een beetje moe, maar alleszins geen allesverwoestende, ooglidneerslaande klap van de hamer. Voorstel: morgen schrijf ik hier een vervolg op en zoek ik een manier om dit online te krijgen.