Nog 50

“Ik heb een hekel aan die kijk-eens-naar-mij-cultuur”, zei de traditionelere collega terwijl ze uit het raam van de leraarskamer neerkeek op de speelplaats waar de laatstejaars bezig waren met hun 50-dagen act.

Daar zit iets in. Maar met een dergelijk festival der korte rokjes daar beneden ben ik daar tolerant in.

Waar ik niet tolerant voor ben zijn die vervelende collega’s die zich het middelpunt van het lerarenkorps wanen en zich moeien met alles wat in de leraarskamer gebeurt, die ook altijd aanwezig zijn, die spreken over problemen waar ze zelf waarschijnlijk niks mee te maken hebben of zelf uitvinden, die een ziekelijk irritante stem hebben, die de ruimte rondfladderen met de kop koffie in de hand en doen alsof ze met vanalles heel druk bezig zijn en die op de koop toe achterlijke grapjes en opmerkingen maken. De kenners weten nu al dat ik het over een vrouwelijke collega heb.

Hopelijk ben jij geen collega van mij, en if so: je weet toch niet over welke school ik het heb. Ik heb er dit jaar 5 de revue zien passeren. Kies maar.

50 dagen….. Klinkt 100 dagen niet veel beter? En is het derde trimester zo al niet lachwekkend verwaarloosbaar? Anderzijds: bij 100 dagen mag je al blij zijn als het meer dan 10 graden is die dag. En dat je niet beklad wordt aan de schoolpoort.

Het werd zomer

Over Parijzenaars bestaan er een heleboel clichés…
Ahum…. eigenlijk slechts één: ze zijn onvriendelijk.

De afgelopen 3 dagen had ik het plezier en het voorrecht in de hoofdstad der fransozen te vertoeven en mij is eigenlijk opgevallen dat het cliché niet, of toch bijna niet klopt.

Onder de vriendelijke Parisiens reken ik:

– De chauffeur van de vrachtwagen die wachtte om voor een bepaalde winkel te parkeren tot ik er een foto van genomen had. Wild gesticulerend wilde hij zich ervan vergewissen dat ik echt niet van plan was om nog een 13de foto te nemen.

– De uitbater van het restaurant die ons de wijn liet proeven nog voor er plaats vrijgekomen was in zijn etablissement. De wijn van de maand was parfait! En de foie gras ook.

– Het personeel van ons hotel dat, zoals gevraagd, voor een extra groot bed gezorgd had en ons elke ochtend en avond vriendelijk begroette.

Tot de onvriendelijke parisiens reken ik:

– De dikke zwarte man die not amused was dat ik een foto nam op het moment dat hij voorbij liep en er vast van overtuigd was dat ik een foto van hem nam. In feite had ik enkel een bewegend object nodig, en hij passeerde juist toevallig. Hij niet alleen zelfs, maar dat kon hem niet deren. Hij bleef tergend lang staan terwijl hij zijn beklag deed en toen ik hem begon te negeren keek hij over mijn schouder mee naar de beelden om te zien of hij er echt niet op stond. Wat een lul.

Vindt u het ook zo warm de laatste tijd? Nee? Doe eens zoals ik en ga in de zon zitten met een zwarte T-shirt. Het zal rap zomer zijn.