Eentonig relaas van een verstrooide mens

Ik moet ’s ochtends in de douche maar heb daar eigenlijk te weinig energie en te veel eetlust voor. Ik kleed me dus aan en ga eten met het idee “straks neem ik wel die douche”.

Ik eet, ik neem de krant, ik lees hem helemaal waardoor het 11u is als ik de tafel opruim.

Daarna zie ik een uurtje de tijd om de pc op te starten, mails te lezen, de feedreader te verwerken en een interessante blogpost te typen.

Om 12u besef ik dat ik nog niet in de douche ben geweest en dat het weldra tijd is voor het middageten. Om 12.15u stap ik uit de douche, kleed mij opnieuw aan en plof mij in de zetel. Mijn haar, dat er nog al Gobelijn-achtig uitziet, is voor straks. Eerst op het gemak kousen aantrekken, want dat is zoals jullie wel weten one hell of a job als je uit de douche komt.

Ik rust nog wat uit in die zetel en luister naar Stubru. Er is een promotiespotje voor een milieuvriendelijke renovatie van je “nestje”. Het klinkt allemaal heel erg kinderlijk waardoor ik twijfel of het wel over een huis gaat en niet om één of ander scoutslokaal.

Ik denk aan milieuvriendelijke woningen en ik bekijk het glas rondom mij. Is dat glas wel isolerend? Het laat veel hitte binnen in de zomer en veel koelte in de winter. Wat dan met gebouwen die volledig uit glas en staal zijn opgetrokken? Hoe houden ze die warm of koud? Zou dat glas zó dik zijn?

Mijn gedachten gaan verder naar een documentaire die ik op 11 september gezien heb over 11 september. Een reconstructie. Het was op Canvas, misschien heb je het ook gezien. Daarin probeerden de mensen die vast zaten op de bovenste verdiepingen van het WTC de ramen kapot te slaan om frisse lucht binnen te laten. Een man bonkte ertegen met een stoel, en het glas begaf het maar met mondjesmaat. Dik glas blijkbaar. Maar toch moet het gelukt zijn om dat glas kapot te slaan, want hoe konden er anders mensen door het raam gesprongen zijn om te ontsnappen aan een veel pijnlijkere dood?

Ik denk aan wat ik zou doen. Vermoedelijk zou ik bij een kapot raam zitten en frisse lucht opzuigen. Ik zou het al heel warm moeten hebben om uiteindelijk te springen. Ik stel me die hitte voor, zo levendig dat ik me daadwerkelijk kan voorstellen dat ik zou springen. Ik stel me de sprong voor. Wat doe je als je door de lucht zweeft? Je ogen sluiten en je erbij neerleggen? Krijsen in paniek? Hoe lang duurt de val ongeveer? Wat gebeurt er met je lichaam als je de grond raakt? Waarschijnlijk is het niet echt smakelijk allemaal.

Ik schrik wakker. Het is 12u30 en ik heb net heel intens gedagdroomd. Van Stubru ging het naar springen uit het raam van het WTC. Ik voel aan mijn haar en ik besef dat het tijd is om te kammen. Ik ga naar boven en zie mijn laptop staan. Onwillekeurig ga ik er even achter zitten. Even maar. Ik lees nog wat hier en daar en ontdek plots dat er een post te weinig op deze blog staat. De post van gisteravond is nog steeds ongepubliceerd. Nadat ik hem volledig had afgewerkt, had ik even gecheckt hoe hij eruit zag op de pagina, maar daarna heb ik niet op publiceren geklikt. Al die moeite, en dan vergeten te publiceren. Typisch….

Ik voel opnieuw aan mijn haar. het is al bijna droog en als ik voor de spiegel kom ziet het eruit als een vogelnest. Ik open de kast die achter de spiegel zit en neem mijn tandenborstel en tandpasta. Ik doe tandpasta op de borstel en kijk er twee seconden naar. Tandpasta dient niet om je haar in orde te brengen. Ik spoel de borstel weer af, sluit de kast en neem de pot wax uit de schap naast de spiegel.

Mijn haar is in orde en ik ga naar beneden. Tijd om de tafel te zetten, hoewel ik helemaal nog geen honger heb. Middageten is altijd een verplicht nummer. Voormiddagen zijn nutteloos want altijd snel voorbij. En ik ben een ongelooflijk verstrooide mens.