Woede

Woede….. Ik denk dat het een gevoel is dat voornamelijk veroorzaakt wordt door machteloosheid, en machteloosheid veroorzaakt frustratie. Een situatie die je niet kunt veranderen terwijl je dat heel graag zou willen. Bij verdriet geldt dat ook, maar woede….dat is nog een trap hoger. Bij woede komt daar nog bij dat die situatie waarin je je bevindt, je treft in je zwakste plek. De plek die je je heel erg aantrekt omdat het een deel vormt van je persoonlijke trots, je identiteit. Daar komt woede vandaan.

Ik voel woede, op dit eigenste moment. Het bruist en het kookt ter hoogte van het putje tussen mijn sleutelbeenderen. Mijn tolerantieniveau is enorm laag, mijn hartslag is hoog en onregelmatig en mijn handen zweten. Je wilt het eruit krijgen, het vastgrijpen en met één welgemikte worp kapotgooien tegen de muur. Maar dat lukt niet, dus zoek je naar iets anders om mee te gooien. Maar afreageren helpt niet. Afreageren maakt het nog erger want daarmee zweep je jezelf alleen verder op.

Wat wel kan helpen is stoïcijns blijven en relativeren. Jezelf wijsmaken dat het je niet kan schelen en iets zoeken om je aandacht af te leiden van dat gevoel, die kracht in je binnenste, die zo moeilijk te controleren is en tegelijk zo instabiel. Diep in- en uitademen. Jezelf vanalles wijsmaken. Uiteindelijk gaan slapen en de volgende dag jezelf afschermen van elke herinnering “daaraan”. Geen kranten, geen televisie, geen radio, niks.

Alleen sportliefhebbers mogen vanaf hier verder lezen. De rest zal het toch niet begrijpen.

*Diepe zucht*.  Op 12 april ga ik naar Club-Cercle, en ondanks alles zal ik mijn Club ondersteunen, want ik, ik ben géén successupporter.

Woophy.com

Aloha Big_Apple!!
About your pictures…….

De klassieke begroeting die ik krijg van Flickr. De “aloha” kan ook “sjaloom” of “përshëndetje” of iets dergelijks zijn. Ze komen toch zo graag spontaan over, die mannekes van Yahoo!.
Ja, ik zit aan de limiet van een gratis account, waardoor er een oude foto onzichtbaar wordt zodra ik een nieuwe upload. Hij verdwijnt niet, hij wordt onzichtbaar. Als ik een pro-account aanschaf (lees: koop), dan worden die oude foto’s weer zichtbaar. Er zal daar wel een commercieel verantwoorde reden voor zijn, maar ik vind het belachelijk dat ze wel de capaciteit hebben om mijn foto’s op te slaan, maar ze niet willen tonen omdat ik aan de “limiet” zit. Welke limiet moet dat dan wel wezen? Stel je voor dat Gmail mijn oudere emails niet meer zou willen tonen.

Flickr is met voorsprong de populairste fotosite, heeft een paar voordelen (makkelijk uploaden, integratie met blogs en andere toepassingen, groot aanbod), maar ook heel veel nadelen: navigeren tussen afbeeldingen kan uitsluitend via diavoorstellingen tenzij je voortdurend op de back-button wilt klikken. Daarbij is de  algemene structuur van de site op zijn minst gezegd een beetje flue. Door het overweldigend aantal accounts, foto’s, groepen en pools (de groep abandoned vacuum cleaners: die bestaat!!) is het ook heel onpersoonlijk, ongeacht de inspanningen om mij in achthonderdtwintig talen te begroeten telkens ik me aanmeld.

Veel tralala om eigenlijk te zeggen dat ik me meer aangetrokken voel tot kleine, bruikbare communitysites met vooral goeie foto’s, een levend forum, veel feedback, ongelimiteerde opslag en een kwalitatieve touch die de site verheft boven de parkeergarages voor foto’s, zoals Flickr (want dat is het toch uiteindelijk vooral?).

Zoals in elke goeie reclameboodschap, hebben we de zwart-wit-beelden gehad van hoe het niet moet, daarna is de man in labojas op het toneel verschenen om te vertellen dat er een alternatief is, en nu komt zogezegd de merknaam flashy in beeld. Well then…

Woophy staat voor World of Photography, en is zo’n site die aan bovenvermelde vereisten voldoet. Vroeger gebruikte ik hem vooral om goeie foto’s te vinden van een bepaalde plek op aarde als ik daar toevallig een stageles over moest geven (aardrijkskunde you know). Nu is het een soort portfolio geworden voor mijn fotografische kant,  en een plek om ander fotografisch talent te bewonderen. Woophy heeft onlangs een facelift gekregen wat de bruikbaarheid van de site heeft verhoogd. Perfect is het niet: als je klikt op “my pictures” krijg je je eigen foto’s niet te zien,  daarvoor moet je je eigen naam invoeren bij “members”. Het ratingsysteem moet verbeterd worden om de irritante downraters te bestrijden, en de feedback zou vaak wel iets meer mogen zijn dan “nice” of “beautiful”.

Maar al bij al is Woophy de gezellige variant van Trekearth, waar je in tegenstelling tot voorgenoemde zoveel foto’s per dag mag uploaden als je zelf wil. Enige norm: keep an eye on quality.

me@woophy 

Bruggelink!

Wat heeft Brugge niet dat andere steden wel hebben? Je kan veel zaken opnoemen: ruimte, diversiteit, vernieuwing, verdraagzaamheid, een Ikea of een Mediamarkt, goedkope cafés, een fuifzaal in de binnenstad, een stadsblog, …

Een streep door dat laatste want op dat vlak heeft Brugge een update ondergaan. Bruggelink bestond al de facto, maar is nu in een nieuw kleedje gestoken en schiet nu ook officieel uit de startblokken. U kan hem in uw feedreader steken, maar dan zal uw oog wel niet kunnen genieten van het ronduit prachtige design:

Als u te weten wil komen wat Brugge heeft dat andere steden niet hebben:

http://www.bruggelink.be

It smells like ass out here….

Als ik cool, bekend en halfgod was, en bijgevolg in South Park zou mogen opdraven om belachelijk gemaakt te worden, dan zag ik er zo uit:

Geef het een schot!

Met dank aan…

Geregeld leven

Vorig semester was mijn favoriete dag de donderdag. Op donderdag stond ik om 6u30 op, maakte mij klaar, keek naar het nieuws op CNN terwijl ik toast at, en vertrok ik om 7u20 zodat ik om 8u in Brussel Centraal stond om de trein te pakken naar Antwerpen. De Morgen of de Standaard kopen in de press shop, meegaan in de ochtendspits tussen koffieslurpende mannen in maatpak. Op de trein genieten van de zonsopgang vanachter de wolkenkrabbers van Brussel Noord en  medetreinreizigers afluisteren als die over hun werk praatten. In Antwerpen meegaan in de mensenzee van pendelaars die in dat schitterende station een lang lint vormen over trappen en roltrappen van helemaal beneden tot helemaal boven. Over de Keizerlei lopen op de maat van de muziek die uit je MP3-speler komt en uiteindelijk aankomen op de campus met nog wat tijdsoverschot.

Na de ochtendles op het gemak wat gaan eten in Antwerpen (want we hebben 2u tijd), bezoekje brengen aan de stadsfeestzaal met de Saturn, of naar De Slegte, of eens naar de Fnac. Na de middagles samen met de andere studenten uit Brussel de trein naar Brussel nemen en ’s avonds niks hoeven te doen want het weekend is begonnen en je keert pas de volgende dag terug naar Brugge.

Daar hou ik van, zo’n geregelde dag. Een dag zonder dode momenten. Een dag waarvan je ’s avonds een voldaan gevoel hebt. En dat zijn de dagen die er niet zijn tijdens de vakantie.

Ergens hoop ik dat ik vanaf september opnieuw ’s morgens vroeg in een druk station zal staan met een krant onder mijn arm en de frisse lucht in mijn neus. En het gevoel vol energie te zitten omdat je weet dat er een mooi gevulde dag op je te wachten staat.

Ouder worden

Mijn probleem uit de vorige post is opgelost: de videorecorder draait rustig terwijl het bandje dat erin zit Hotel Babylon oprolt. Dat ging wel niet zonder slag of stoot. De slag: dat was de reactie van mijn moeder. En de stoot, die kwam van mezelf. Blijkbaar was er precies op het moment dat ik de videorecorder in gang kwam steken, een waanzinnig interessante reportage aan de gang op één. Zo interessant dat je het je niet kan permitteren er een seconde van te missen, en zeker niet als die seconde op het einde is. Niettemin moest ik even checken of de videorecorder op het juiste kanaal ingesteld stond, waardoor ik niet 1, maar 5 seconden nodig had. En neen, ik kon niet wachten want ik was eigenlijk al 2 minuten te laat om het begin nog mee te pikken.

Tjah, die 5 seconden waren genoeg voor mijn ma om me uit te schelden voor “ei”, “egoïst” en “stijfkop”. Vooral het argument van mijn pa was lachen: “het is wel ons huis”.

Ach ja, excuseer dat de arme zoon, die de hele avond nog geen tv heeft kunnen zien, en ochere het enige programma dat hem interesseert op een krakkemikkige videoband moet opnemen, op een laaghartige manier 5 seconden heeft gestolen van de uiterst boeiende reportage in Koppen. Ik kan mij voorstellen dat die 5 seconden (net voor de aftiteling) noodzakelijk waren voor het het hele programmaconcept, méér dan de eerste 5 minuten (want ik had al een paar minuten zitten bedelen voor toestemming om de videorecorder in te stellen) van mijn programma. Tjah…

Ik zeg het u: een keer dat ze de 50 gepasseerd zijn komen ze in de chagrijnfase en dan moet je er mee opletten. Want de volgende stap is waarschijnlijk dat ze zwangere vrouwen gaan uitkafferen omdat ze niet voor hen rechtstaan op de bus. Het zit trouwens in de familie. Je wil niet weten wat mijn grootvader te zeggen had over de euthanasie van Hugo Claus.

In West-Vlaanderen zouden we zo’n Barack Obama wel kunnen gebruiken. Change! Yes we can!

ps: ik gebruik een videorecorder omdat de dvd-speler veel te veel tijd nodig heeft om te reageren op elke druk op de knop, en omdat ik helemaal geen idee heb van waar BBC1 verborgen zit in de zenderlijst van dat spelement. Bucht van den Aldi!

Ventenweek?

Ja, dat het wijvenweek is, dat hebben we geweten. Alleen weet ik nog niet precies wie er tegenwoordig de meeste woorden verspeelt aan dat gebeuren: de venten of de wijven?

Ik vind dat gelijk wel geestig en zo. Je komt veel te weten over de wondere wereld der wijven en hun vreemde hersenspinsels die uiteindelijk toch minder vreemd dan verwacht zijn. Meestal.

Damnit, gaan we anders eens een ventenweek doen? Ik voel de vreemde drang om ook eens te schrijven over die dingen waar die wijven over schrijven, met lijstjes en zo. Ik ben een lijstjesfreak he, maar dat wist je wel al.

Mijn grootste probleem momenteel is dat over 10 minuten Hotel Babylon begint op BBC1, dat mijn ouders waarschijnlijk weer naar Sara zitten te kijken en dat de andere tv alleen BBC2 wil pakken. De omvang van dat probleem schetst zo’n beetje het nutteloze gevoel dat altijd opduikt tijdens vakanties. Ja, truely, ik wilde dat ik les had. Een gevuld dagprogramma, gepland van uur tot uur, veel sociaal contact en nuttige kennis, these are a few of my favourite things.

Nostalgische bui

Sneeuw op Pasen…. Hebben we dat niet al eens meegemaakt?

Yes we have! Op erasmus in Innsbruck 2 jaar geleden:

Foto genomen op 13 april, midden in de paasvakantie.
Dat was eigenlijk nogal vreemd want deze foto is genomen op 31 maart:

Het was ijskoud tot midden-maart (rond de 0° dus) en daarna werd het plots schitterend weer. T-shirt-weer zowaar (zie dat meisje daar). In de paasvakantie vervolgens weer de diepvries in en een laag vermaledijde sneeuw van 10 cm (geloof me: na zo’n lange tijd begint die sneeuw echt tegen te steken). En na de vakantie opnieuw schitterend weer, zei het met een föhnwind van 100km/u die je T-shirt over je kop kon blazen.

In België is het weer redelijk constant. Als het regent, dan weet je dat het weer een paar dagen wisselvallig zal blijven. Als er warm weer in aantocht is, dan gebeurt dat met een heel langzame overgang waarbij het elke dag een beetje warmer is. In Oostenrijk had elke dag zijn eigen weer, ookal paste dat soms totaal niet bij het weer van de dag ervoor. Weird…..

Madrugada komt naar België

Achteloos ga ik naar de lastfm-pagina van Madrugada, om eens te zien waar ze binnenkort zoal optreden. Het is waarschijnlijk het laatste wapenfeit van deze magistrale groep, nadat hun gitarist vorige zomer dood aangetroffen werd. Wat ik zie doet mijn hart in mijn keel springen.

Een welgemeende woohoo!! Gevolgd door spanning: tickets…now!!

Snel telefoontje naar mijn rockbuddy, prijzencheck, aan kassa passeren en gedaan. 12 mei, AB Box. Eerste hoogtepunt van 2008 is een feit!

Maar, kijk, ze spelen ook in Brugge. Dus beste stadsgenoten: zie dat ge het potverdekke niet mist want hierna zal je geen enkele kans meer hebben (tenzij op een sporadisch zomerfestival? Cactus? Wie weet…). Maar concertzalen zijn toch niet te vergelijken met festivalweides waar je je ergert aan het ongeïnteresseerde rookblazende publiek.

Wie mee wil: altijd welkom. Er zijn toch enkel staanplaatsen.

Edit: Nieuw album volledig te beluisteren op Lastfm.

Wanneer kwam u op het idee een nier vol plastiek te proppen?

Gisteren was Gunther von Hagens te gast bij Jonathan Ross. Gunther von Hagens heeft een paar merkwaardige eigenschappen:

– Hij is een Duitser

– Hij draagt altijd een hoed, zelfs ’s nachts

– Hij is een kunstenaar én een chirurg

– Hij combineert deze twee elementen

– Hij stelt lijken tentoon nadat hij ze geplastineerd heeft

– Hij is een hypnotiseur

Ik veronderstel dat het een gemakkelijk interview was want de vragen liggen voor de hand: hoe kom je in godsnaam op dat idee? Wil je zelf ook zo eindigen? etc.
De man zelf leek een beetje overdonderd. In Duitsland zijn ze duidelijk niet vertrouwd met zo’n talkshowconcept waarin humor primeert, de gasten bezongen worden door een mannelijk homo-koortje, het publiek luid lacht en joelt, en de presentator eigenlijk de ster is.
Nee, in Duitsland hebben presentatoren zilverwit haar, zijn uiterst keurig gekleed, dragen brilletjes met een kettinkje, hebben de vrouwen permanenten, zitten de gasten rond een tafel en worden eventuele grapjes goed voorbereid waarna er eens goed op de knieën gekletst wordt met een ferme bulderlach. Zo gaat dat in Duitsland.

Er werden beelden getoond van hoe Gunther von Hagens de vingers van een hand kon doen sluiten, door de spieren in de onderarm te manipuleren (erin te knijpen). Die arm was dus wel volledig van huid en bloed ontdaan zodat je alleen bot en rauw vlees zag, dat blonk onder de lampen. De vingers hadden precies wel nog een beetje vel en ook nog nagels. Het was weerzinwekkend.