Geslaagd

Met blijheid en trots kan ik melden dat ik geslaagd ben met de grote onderscheiding. In één adem ben ik ook mijn visum gaan regelen, mijn kot wat verder opgeruimd, en nu ik (eindelijk) thuis ben staat Evy mij al op te wachten om gedurende 21 minuten mijn knieën systematisch naar de zak te helpen.

En om even de eerlijke uit te hangen: de reden waarom het hier twee dagen stil was is niks meer dan een combinatie van sollicitatiebriefschrijven en luiheid. Vooral luiheid eigenlijk want die sollicitatiebrieven heb ik gisteren rap rap in orde gebracht. En inspiratieloosheid. Ook inspiratieloosheid. Niet dat ik niet weet wat te schrijven maar het belang van een goed onderwerp wordt in de blogwereld fel overschat. Het gaat niet om wat je vertelt, maar eerder over de manier waarop.

Relaas van de pijnbank

“Ah u bent er al”.

Ik keek even naar mijn voeten en antwoordde nogal overbodig “inderdaad”.

“Ik zie dat u een presentatie bij hebt”, en hij wees naar mijn laptoptas. “U kunt misschien al beginnen….”. Hij maakte een aarzelend gebaar richting lokaal, maar ik wees hem er vlug op dat ik pas om 11u aan de beurt was.
Mijn promotor liep het lokaal binnen en wierp een vlugge blik op een lijst die er op tafel lag. Ik wist niet of ik nu binnen moest gaan of beter buiten bleef. Ik vatte dan maar wat ongemakkelijk post in de deuropening.
“Oja, inderdaad.” Hij keek op zijn horloge en vroeg toen “wenst u koffie?” De glimlach die hij erachter gooide verraadde dat hij vermoedde dat ik waarschijnlijk geen koffie wilde en dat was ook zo. Ik vroeg me intussen af waarom hij me altijd zo formeel aansprak. Het had misschien te maken met het deftig kostuum dat ik droeg en waarbinnen ik mijn gat eraf aan het zweten was.

Ik ging op een stoel zitten in de gang, sloot mijn ogen en concentreerde me op mijn ademhaling. Direct ging mijn hartslag naar beneden en ontspande ik me.
Na een kwartier kwamen Mr. DS en Mr. DV aangelopen. Vrolijk babbelend, T-shirt, de vakantie wenkte. Ik kreeg het nog warmer en toen ik ging staan bleef mijn geluksonderbroek aan mijn billen kleven.
“Blijf maar rustig zitten”, zei mr. DS. “Wie is er binnen?”, en hij wees naar de deur van het lokaal.
“Niemand”, antwoordde ik, niet van plan om opnieuw te gaan zitten want dat zou nutteloos zijn.
“Ok, dan kunnen we beginnen”.

En toen begon het. Enfin, het begon bijna. Blijkbaar wist niemand het wachtwoord dat bij de gebruikersnaam hoorde van de eigenaar van de laptop die er stond te draaien. Ik had een memorystick bovengehaald. Mijn laptop was enkel bedoeld als back-up voor het geval er iets niet marcheerde aan de laptop in het lokaal.
“Het is niet zoals in de film, waarin de hoofdrolspeler op het allerlaatste moment toevallig het wachtwoord weet te achterhalen door even na te denken”, merkte mijn promotor op. Mr. DS moest ermee lachen en ik glimlachte even. Net toen ik de tweede keer opperde mijn eigen laptop te gebruiken kwam Mr. DV terug met de eigenaar van het ding om hem te ontsleutelen.

“Wij luisteren”, zei mijn promotor, waarop ik op F5 drukte.

De presentatie liep als op wieltjes. Geen gestamel, geen versprekingen, geen West-Vlaams, just plain talking. Na wat 10 minuten tot een kwartier moest geweest zijn, werd ik uitgenodigd aan de andere kant van de tafel voor een spervuur van vragen. Mr. DS ging ertegenaan met een sympathieke glimlach, terwijl hij mijn argumenten en stellingen probeerde onderuit te halen.
“Ik probeer je wat uit je kot te lokken. Zo krijg je interessante discussies.”
“Euh, geen probleem.”
En ik vuurde tegenargumenten af op zijn tegenargumenten, tot ik geen pijlen meer had en ik de aloude studenten- en politici-truc bovenhaalde: beginnen zeveren over iets anders. Voor mij is het sowieso moeilijk om op het rechte pad te blijven als ik iets vertel, en niet voor zijwegen te gaan kiezen. Het deed dus deugd me eens te kunnen laten gaan, en ik dook in het eerste gaatje dat ik zag om de discussie ongemerkt in een andere richting te sturen. Ik vertelde honderduit over allerlei interessante ontdekkingen die ik tijdens mijn onderzoek had gedaan en ik merkte tot mijn tevredenheid hoe drie gezichten gefascineerd zaten te knikken.

Toen was Mr. DV aan de beurt, die mijn masterproef eigenlijk de grond in geschreven had in zijn beoordeling. Ik verwachtte het ergste, maar de storm bleef uit. Hij had twee vragen en allebei waren ze spek naar mijn bek.

Tot slot kreeg ik nog een afgemeten voorzet van mijn promotor. Of ik nieuwe dingen had ontdekt tijdens het maken van mijn presentatie waar ik eerder aan voorbij gegaan was? Dat was ik sowieso van plan te vertellen, dus kopte ik zijn voorzet perfect in de winkelhaak door te vertellen dat dat inderdaad het geval was en hoe “het licht op een bepaald moment was aangegaan”. Dat vonden ze blijkbaar grappig.

“Goed, de overige 3 minuten zullen we gebruiken om te delibereren.”
Ik bedankte hen kort, nam mijn tijd om mijn stick veilig te verwijderen (wat een pijnlijke stilte opleverde), en verliet het lokaal.

En toen was het voorbij.

Tomorrow

De powerpoint is af, de generale repetitie is achter de rug, de timing klopt. Morgen om 11u begint normaalgesproken mijn laatste wapenfeit als student. En ja, we gaan het beste kostuum aantrekken, met de fancy das en de hippe onderbroek. Die onderbroek gaat de jury wel niet te zien krijgen, maar hij brengt geluk. Een onderbroek is een kledingstuk van uitersten: hij breng geluk of ongeluk. Geef maar toe dat er één exemplaar is dat je nooit zal aantrekken op een belangrijke dag! En een exemplaar dat een speciale status heeft, een trap hoger dan de rest. Yes, that’s right: the lucky underpants.

Morgen moet de lucky underpants mijn studies afronden. Jaja….. Riiiiiiiight…..
Slaapwel altegader.

Het waren de enige twee kleuren die over waren

Aan alles komt een einde. Aan alles. Alleen duren sommige dingen wat langer dan andere. Wat nu voorbij is begon toen ik als peuter de eerste keer de peutertuin binnenstapte….of kroop….gedragen waarschijnlijk. Hoe dan ook: toen begon mijn schoolloopbaan. Beginnen met leren de puzzelstukjes in de juiste vormpjes te plaatsen, daarna binnen de lijntjes te kleuren, daarna lezen, schrijven, cijferen, hoofdrekenen, spelling, Frans, en een hele santeboetiek tot de verschillende mechanismen van coalitievorming. Dat laatste was gisteren en vandaag legde ik succesvol mijn laatste examen af.

De laatste keer echt gestudeerd als student aan de universiteit. De volgende keer zal misschien voor een cursus Spaans zijn, of Photoshop, of kantklossen. You never know ey.

De laatste keer; dat verdient een paar sfeerbeeldjes dacht ik. Voor de gelegenheid heb ik mijn cursus syllabus wat verfraaid met bladwijzers per hoofdstuk (oranje) en per tekst (roze).Voor je opmerkingen gaat geven, zie titel.

Ok, wat gaan we nu doen? O, wacht, I know, masterproef verdedigen. Crap.

Let’s get on with it!

Na al het gedoe gisteren (Firefox 3 en de overbelaste servers, bloedstollend voetbal, en hier eindigt de opsomming) ben ik hopeloos achter op mijn schema. Dat is behoorlijk lastig want ik zou over 1001 dingen willen schrijven, maar mijn geweten laat het niet toe: telkens als ik de muis richting wordpress-snelkoppeling beweeg snauwt hij mij toe: “blokken!” en dan gehoorzaam ik braafjes (behalve nu). In plaats daarvan procrastineer ik op andere manieren en verlies ik tijd die ik, als ik hem dan toch wilde verspillen, beter had gebruikt om een leuk verhaal te posten.
Niet dus, maar het is enkel uitstel. En uitstellen, dat is toevallig één van mijn specialiteiten.

Fotologdag: het verslag

F*ck it, ik ga nu al schrijven. Ik moet morgen blokken want vrijdag komt er een klassiek examen. Misschien het laatste echte examen in mijn leven (wùùùùùùùùùù). Mijn fotologdag dus.

Vanmorgen werd ik wakker door de werklui bij de buren. Die mannen maken er al enkele maanden een gewoonte van om ’s morgens vroeg heel lawaaierig werk te verrichten, ongeveer van 8 tot 10u. Daarna vertrekken ze, om de volgende dag terug te komen. Ik ben het nog steeds niet gewoon want ik was er redelijk pissig om. Mijn geklop op de muur bleef natuurlijk zonder antwoord en omdat ik toch een uur te vroeg wakker was ben ik maar zo lang gaan douchen tot het warm water op was. De foto is genomen toen ik nog in mijn bed lag.

Toast! Met boter! Veel boter! En karnemelk! En nieuws op CNN (écht nieuws, want elk item verdient het om in het nieuws te komen). Perfect ontbijt.

Jo, mijn kotgenoot, is heel betrokken. Een half uur voor het examen kwam hij naar beneden om me eraan te herinneren dat ik moest vertrekken, zodat ik zeker niet te laat zou zijn. Ain’t that nice?
In het examenlokaal zag ik mezelf een pint van Robin door de neus geboord want ik had de guts niet om een foto te maken. Poor me.

3 uur hebben ze me gekost, die drie vragen. Die schriftelijke examens mogen me gestolen worden en mijn pijnlijke rechterarm vond dat ook. Ik had Pieter zijn glas booze beloofd en hij stond me dus al gretig op te wachten.

Drinken, eten, zwetsen, en kotwaarts. Er was op dat moment niks interessants te fotograferen dus heb ik maar de campus als onderwerp genomen. Er lag langs de straat wel een hondendrol die er merkwaardig lichtkleurig uitzag maar ik vond dat te vadsig om een foto van te nemen, laat staan om op mijn voor de rest toonbare blog te zetten. In Brugge heb je amper drollen, dus hier scoort mijn stad een puntje. Tussenstand Brussel – Brugge: 37-1.

Na enkele weken in Brugge te hebben doorgebracht, veel muziek te hebben ontdekt, en me tevreden te hebben moeten stellen met 2 basic-basic speakerkes, was ik content dat ik opnieuw kon profiteren van mijn oude getrouwe geluidsinstallatie. Jo was er niet en hij is de enige die mij normaal kan horen dus mocht het nog eens vollen bak.

Via bus en trein ging ik terug naar de provincie. Om 18u30 stond ik weer met beide voeten op West-Vlaamse bodem. Er restte mij nog enkel de orde van de dag: voetbal. Always has and always will be.

De foto’s staan hier.

Procrastination

Pro-cras-ti-na-tion.

Even terug naar gisteren. Nu weet ik waar het vandaan komt, dat gemoed. Het komt door procrastination, weer zo’n Engels woord waar we in het Nederlands alleen maar van kunnen dromen. Uitstelgedrag. Dat zou je erop kunnen plakken. Uitstelgedrag. Wéér een samenstelling. Waarom hebben we in deze taal zoveel samenstellingen en zo weinig unieke woorden zoals “melancholie”, “goesting” of “nostalgie”?

Gisteren zag ik op de BBC “Procrastination”, een kortfilmpje. Een eindwerk van een laatstejaarsstudent. Laatste – jaar – student. Drievoudige samenstelling.
Dit filmpje is waar.

He, ik ben aan het procrastineren op dit moment! Ik ben eigenlijk altijd aan het procrastineren.

Dit is … procrastination door mezelf:

• Bloggen
• Blogs lezen
• Lijstjes maken
• Lijstjes maken over procrastination
• Naar het toilet gaan
• Muziek afspelen
• Youtube bekijken
• Last.fm doorkruisen en nog eens doorkruisen
• Cursussen perforeren
• Mails lezen
• Mails verzenden
• Mijn haar rond mijn vinger winden
• Twitter lezen
• Drinken
• Handen wassen
• Fietsen
• Kijken waar “dat geluid” vandaan komt
• De krant lezen
• Okkernoten eten
• Thee zetten
• Foto’s bewerken
• Wachten op mijn trage laptop
• Chatten
• Plannen
• Opnieuw plannen op het eind van de dag
• Orde scheppen in chaos en daardoor andere chaos veroorzaken
• Dromen

Wie procrastineert er nog? En op welke manier?

Wil je mij intussen excuseren? Ik ga kijken waar dat vervelend geluid vandaan komt.

Gemoed

Hoor eens, volgende week vrijdag heb ik mijn eerste examen. Het is open boek en je mag zelf je vraag kiezen uit een lijst. Een week later heb ik mijn tweede en laatste examen. Om maar te zeggen: ik heb geen stress, maar ik houd me wel bezig. Ik heb bijvoorbeeld alle tijd om na te denken over een job, én een vakantiejob. En ik kan me ook zorgen maken over de beoordeling van mijn thesis die maandag bekend zal worden gemaakt. En dat weer steekt ook tegen, voor zover je het “weer” kunt noemen want eigenlijk is het geen weer. Maar ik geef er niet aan toe: ik loop gewoon rond in een korte broek (zolang ik de deur niet uit moet).

Verdorie, ik zou toch wel graag opnieuw gaan koersen. Ik word zenuwachtig als ik mijn energie niet kwijt kan.

Kijk! Morgen zendt VT4 een concert van Radiohead uit!

Tot zover een samenraapsel van mijn gedachten op 6 juni 2008. 6 juni…..landing in Normandië.

Wat doe je vlak na een examen?

Het eerste examen – Frans – is in de handtas. Tot vlak voor het examen was ik krampachtig bezig met woorden en uitdrukkingen in mijn hoofd te rammen tegen de achtergrond van deel 1 van Mirthes spektakel (echt een goed nummer), wat ook tijdens het mondeling examen in mijn hoofd bleef hangen (“c’est à cause des garçons, Madame!”). Van horen zeggen heb ik een A+! Voor Frans! Vreemd is dat, want ik kan helemaal geen Frans. Hoeveel zou een Fransman dan krijgen?

Niet-rss-lezers zullen opmerken dat ik mijn header veranderd heb. En aandachtige niet-rss-lezers zullen bovendien ook opmerken dat de foto niet 100% perfect gestitched is, maar ik had nu eenmaal geen zin in een derde poging. Ik had zelfs geen zin om mijn kostuum uit te trekken. Lui is the word I believe…… yes….lui. Het is een foto van mijn bureau hier op kot, zoals die er toen toevallig bijlag op het moment dat ik terugkwam van dat examen (“waar is die cursus Frans dan?”, vraagt u zich af. Wel, die was te wit, dus heb ik hem opgeruimd.) en het is tijdelijk de header omdat het mijn laatste weken zijn, hier in de kelderloft.

Ondertussen zijn ze er bij de VRT blijkbaar al van overtuigd dat Obama de democratische presidentskandidaat zal worden in de VS. De woorden “zo goed als zeker” die de Ter-Zake-mensen hierbij in de mond nemen doen mijn wenkbrauw toch wat fronsen. Iedereen weet intussen toch wel dat de zgn. “superdelegates” zullen bepalen wie het tegen McCain zal opnemen, en dan wil ik nog wel eens zien wie die gaan kiezen. En wat als Florida (waar Clinton won) en Michigan (haar homestate) plots wél meetellen?

VRT-journalisten durven wel vaker te voorbarig te zijn met hun conclusies. Daarnet zag ik de aankomst van de Giro en het was een massasprint. Benatti en Cavendish gaan zij aan zij over de streep, waarbij de commentator “Cavendish wint! En dat op zijn verjaardag!” uitschreeuwt. “Daar geloof ik niks van”, dacht ik bij mezelf. Hoe kon die commentator dat met het blote oog uitmaken? En als ik had moeten gokken, dan had ik Bennati gegokt. Toen de herhaling getoond werd, begon de commentator (ik weet niet wie het was) te twijfelen: “Of was ik te vlug?”. Zelfs bij het bekijken van de fotofinish was nog steeds niet uit te maken wie de winnaar was. Uiteindelijk bood het luchtbeeld uitsluitsel: Bennati was de winnaar. In stille triomf zat ik in mijn zetel de VRT-man “loser” te noemen, en mezelf “winner”. Natuurlijk gebeurt dat ook enkel als je helemaal alleen bent.

Wat doe je vlak na een examen? Wel, ik heb het hierboven haarfijn beschreven.

Studeermuziek zomer 2008

Op het einde van de vorige post over studeermuziek heb ik beloofd dat ik de volgende keer wat warmere muziek zou voorschotelen. Wel, ik zal mijn belofte houden. Het regent nu wel, maar de zomer hangt in de lucht. We studeren weer met het raam open en met korte broek of rok, en ’s avonds worden we getrakteerd op barbecuegeur door de buren. Dit is de soundtrack van een wat hetere blok die het allemaal wat aangenamer zal maken.

Federico Aubele: U kent allen ongetwijfeld Gotan Project. Die zal ik niet bespreken want dat kent iedereen toch. Dit is een tip voor wie op zoek is/was naar iets dat lijkt op Gotan Project. Federico Aubele is een Argentijn die houdt van zijn land en de muziek die er geproduceerd wordt, en tegelijk ook heel graag aan knopjes draait. Dat leverde twee albums op, de ene met een wat mooiere naam dan de andere (maak zelf maar uit welke): Gran Hotel Buenos Aires en Panamericana. Mijn aanbeveling? De eerste! Wat krijg je in Gran Hotel Buenos Aires (geef toe: dergelijke albumtitels doen je toch echt drómen??)? Akoestische gitaren die strakke akkoorden spelen, elektronische elementen eraan toegevoegd, een mooie vrouwenstem die onverstaanbare dingen zingt (Spaans dus) en een algemeen laybackgevoel. Waar voor uw geld! Dit hotel kijgt van mij alvast 5 sterren.

Album: Gran Hotel Buenos Aires
Luister: Ante Tus Ojos
(opgelet: als je naar meer info googlet of zo, is het Federico en niet Frederico!)

Calexico: Travelall/98-99 Road Map/Aerocalexico/Toolbox: Ik geef het grif toe: ik ben een Calexicoman. Om niet fan te zeggen. Maar als we het over warme blokmuziek hebben kan je er gewoon niet omheen. Calexico zit vol creativiteit die eruit moet. Daarom blijven ze maar muziek in het rond gooien. Ze gooien zelf ook onuitgegeven materiaal op het internet om gratis down te loaden, inclusief live shows. Zelfs tijdens hun tournees krijgen ze er niet genoeg van en blijven ze muziek produceren die dan als zgn “tour-album” wordt verdeeld. Travelall, 98-99 Road Map, Aerocalexico en het meest recente Toolbox zijn hier voorbeelden van. Je vindt er geen echte “liedjes” op (toch zeker niet op Travelall) maar eerder soundscapes. Dat is het woord dat ik erop plak. Laat ons wat vergelijkingen maken en beelden oproepen, want woorden op zich volstaan zelden om muziek te omschrijven. Neem nu Travelall. Dat is een soort van niet-elektronische ambientmuziek, doorspekt met geluidjes en konkelfoezende instrumenten. Neen, het is geen kakafonie, daarvoor is het allemaal te subtiel, te gevoelig, te zacht. Er wordt niet gezongen, alleen gespeeld. En waaraan denk je dan tussen twee hoofdstukken leerstof door? Aan Zorro, en aan rotswoestijnen, en aan lange highways met kadavers van slangen en coyotes. En het is warm en broeierig. En je zal je deze examenperiode nog lang herinneren.

Luister:
Aerocalexico: Crawlspace (Lastfm)
Travelall: Piker Sam (volledige mp3) (live)

Ry Cooder – Paris, Texas: De meester van de slide guitar! Paris Texas is soundtrack van de gelijknamige film en is één en al leegte en weemoed. De slide zoeft op en af over de steel van een akoestische gitaar, buigende tonen banen zich een weg tussen bizonschedels, cactussen en de woorden in je cursustekst. Eén nummer zou je beter skippen: “I knew these people” omdat het een – zei het heel mooie – conversatie is. Paris, Texas is trouwens een prachtige film over een man die de liefde van zijn leven probeert terug te vinden in, jawel, Texas.

Kijk en luister: de heerlijke openingscène.