File couldn’t be found

“Da is irritaaaant man!”, dat is de slagzin van mijn kotgenoot, en dat heeft volstrekt niks te maken met wat ik verder ga schrijven, behalve dan dat het irritaaaant is.

Typisch: je gaat naar de bib, je begeeft je naar de cd’s omdat je in tussentijd een heleboel nieuwe ontdekkingen hebt opgedaan op muzikaal vlak. Eens je tussen de rekken staat realiseer je je dat je geen enkel idee hebt welke cd je wilde meenemen, welke groep je ontdekt hebt, en áls je je het herinnert kan je niet op de naam komen. Dat overkomt mij steeds opnieuw, en dus ook een kwartier geleden toen ik daar stond, midden in de discotheek van de bibliotheek. En dat is irritant ja! En wel omdat:

– Ik het me wel weer herinner als ik al bijna thuis ben
– Omdat ik zeker 20 minuten tussen die cd’s heb staan niksen; en daarbij natuurlijk een belachelijk figuur slaand. Andere mensen en personeel volgen me oogluikend (ik zie jullie wel!) met een blik van “weer zo’n margi die het buiten te koud vindt”.
– Omdat ik me voorgenomen heb de namen van cd’s en groepen op te schrijven, maar dat meestal vergeet. En als ik het niet vergeet, dan vergeet ik gewoon die lijst mee te nemen. Hij ligt hier mooi naast mij te wezen, volstrekt nutteloos, volstrekt onleesbaar ook nu ik het eens goed bekijk…

De buit bedraagt 4 cd’s, de lijst telt 26 items. Ik moet wel bekennen dat ik er toch in geslaagd ben er 6 te herinneren, maar 2 artiesten (stom woord, maar hoe noem je het anders als het geen groep is?) kende de database blijkbaar niet.

Wat heb ik mee?
– Howe Gelb: Calexico-achtig. Alt-countrische woestijngeblaat dus. Heb ik al gezegd dat ik een enorme liefhebber ben van een pedal steel guitar? Awel, ik ben dus een enorme liefhebber van een pedal steel guitar. Nee, natuurlijk kan ik dat niet zelf spelen.
– Giant Sand: idem als hierboven. Maar dan met meer ballen.
– Led Zeppelin – IV: het werd tijd. Naar het schijnt is IV de beste van de vier. En omdat iedereen Led Zeppelin kent doe ik niet de moeite te linken.
– De vierde ben ik vergeten. Ah nee, toch niet. Brian Eno. Geen idee waarom. Omdat ambient relaxerend is I guess.

*virtuele lijn*

Hehe, tof! In het kader van plaatsbesparing heb ik het pagina-laad-balkje (dat daar linksonderaan kleurt als de pagina laadT), verplaatst naar de adresbalk. Nu wordt de adresbalk blauw als de pagina laadt en kan ik mijn lichtkrant wat langer maken. Enigste probleem: ik kan niet zien of ik de url al dan niet geselecteerd heb. Daar moet ik nog iets op vinden. Dus als één van bovenstaande links nergens toe leidT, dan weet je waarom.

Tot slot wil ik nog even meegeven dat als het weer (the weather, voor alle duidelijkheid) niet van plan is wat meer af te leveren dan hetgeen het vandaag afgeleverd heeft, het beter gewoon donker zou blijven. Dat is nog altijd minder deprimerend.

Powered by ScribeFire.

End of the line

Het gevoel dat je uit het examenlokaal stapt, je er even bij neer gaat zitten of naar huis loopt/fietst. Het waren betrekkelijk eenvoudige vragen en je denkt terug aan die dagen pure stress en spanning door de naderende deadline. En dan realiseer je je hoeveel tijd je niet verprutst hebt aan het studeren van ingewikkelde details terwijl die vanzelevens niet gevraagd gingen worden en ook niet gevraagd zijn! Man, ookal had ik het weekend vrijaf genomen, dat examen zou nog steeds gelukt zijn want er werd niks gevraagd uit de hoofdstukken die ik tijdens het weekend leerde.

Dat is een lastig gevoel. Een gevoel van pure nutteloosheid. Nu zit je weer vol kennis, veel te veel kennis, en die kennis heeft helemaal nergens voor gediend want nu ga je het allemaal langzaam vergeten. Steeds meer, tot je weer even dom bent als tevoren.

“Privatisering van de spoorwegen nu!!” Dat had ik willen roepen toen ik al 2 uur in de trein zat vandaag van Brugge naar Antwerpen. Trein 1 naar Gent kwam aan met 35 minuten (vijf-en-dertig!!!! Dat is even lang als……  geen idee) vertraging. 2 aansluitingen gemist. Geen nood, rustig ademen, in, uit, in, uit, pfffffff, we’re cool. Als we de volgende trein naar Antwerpen nemen hebben we 20 minuten om van het station naar de campus te hossen. 20 minuten, moet kunnen. Voorwaarde: geen vertraging.

10 minuten later, trein nog steeds niet aangekomen.

Not cool, not cool, not good, stress, stress, ergernisssssss!  Privatisering van de spoorwegen, NU!

Onderweg naar A’pen: steeds meer vertraging, trein stopt om onverklaarbare redenen waar NOOIT een verklaring voor gegeven wordt.

5 minuten voor aanvang van het examen bolt de trein het station binnen. Ik heb gelopen alsof mijn leven ervan af hing. Daarbij een paar keer mijn leven gewaagd terwijl ik uiterst zware verkeersovertredingen maakte (ooit eens een kruispunt diagonaal overgestoken terwijl het licht rood is? Ik heb het wel over het kruispunt van de Frankrijklei en de Franklin Rooseveltplaats). Maar het was het waard. In 5 minuten heb ik het gehaald. Nutteloos, zo bleek, want er waren geen examens genoeg en ze moesten er nog een paar kopiëren waardoor ik zeker nog 10 minuten met mijn vingers heb zitten draaien, mijmerend over die idiote zinloze sprint. Ik wist het zeker: het was mijn dag niet, en dat op de dag van het laatste examen.
Gezever, want het examen is goed gegaan. Het cliché komt weer eens uit he: geluk dwing je af.

Allez, kzijn content. Nu heb ik een heleboel dingen te doen die ik voordien niet kon doen, dingen die ik verwaarloosde door de examens. Zoals eten, drinken, en persoonlijke hygiëne….
Zei ik persoonlijke hygiëne? Ik bedoelde eigenlijk dat ik mijn boeken moet binnen brengen in de bib… (en ook een beetje persoonlijke hygiëne. Ik ben geen vuilerik. Nee, echt niet!)

Powered by ScribeFire.

Untitled

3 dagen zonder internet…..ik daag u uit mij na te doen!  Ik ga er verder geen woorden aan vuil maken, laat ons het er gewoon op houden dat ik 3 dagen zonder internet heb gezeten, en dat die 3 dagen bij deze afgelopen zijn. Een bulkende feedreader, al 3 dagen niks meer gepost, een bulkende mailbox en in één keer 350 tracks toegevoegd aan mijn lastfm-profiel. En net nu er zoveel nieuws te doen, te lezen, te ontdekken en te updaten is moet ik blokken. Laatste examen, nog 180 pagina’s, nog 3 dagen. Allez vooruit.

Dresscode?!

Donderdag komt het eerste mondelinge examen eraan en dat betekent dat ik me weer in een deftig kostuum ga steken. Nee, natuurlijk gaat dat mijn cijfer niet beïnvloeden, maar ………… (ik lees nu plots in mijn lichtkrant dat Portishead mogelijk naar Vorst Nationaal gaat. Allen daarheen!)…(en nu lees ik dat er maandag … dat is vandaag! … een nachtwinkel in Brugge overvallen is. “De Pakistaanse uitbater werd met een luchtdrukpistool bedreigt en moest de inhoud van de kassa en zijn laptop afgeven. De daders spraken Engels”. Die toeristen worden steeds agressiever. En een Pakistaanse verkoper…. clichés zijn soms wel érgens op gebaseerd). Enfin, down to business.

Dat gaat dus natuurlijk mijn cijfer niet beïnvloeden maar dat is dan ook niet de reden waarom iemand überhaupt een kostuum aandoet op een mondeling examen. Als je naar een trouwfeest gaat doe je meestal toch ook een kostuum aan, maar waarom? Toch in ieder geval niet om de bruid van gedacht te doen veranderen zeker? Waarom dan wel? Ah, gewoon, omdat dat nu toevallig één van die gelegenheden is waarop je dat aandoet. Een mondeling examen hoort ook in die categorie en dus maken we van de gelegenheid gebruik. En daarbij: dat is nu toch wel één van de positieve kanten aan mondelinge examens als ik eerlijk mag zijn. Bij een schriftelijk examen trek je je dagdagelijkse kleren aan, ga je met een paar schrijfstokken aan een eenzaam tafeltje zitten (zodat je zeker niet spiekt), je maakt mekaar nog wat zenuwachtig en vervolgens mag je voor de volgende 2 uren onafgebroken schrijven tot je geen gevoel meer hebt in je elleboog en de zweetgeur vanonder je t-shirt begint op te stijgen. Je hebt eigenlijk geen zin om dat allemaal op te schrijven maar je kan niet anders.

Een mondeling examen, dat is veel plezanter. Je trekt een schoon kostuum aan met das en al, begeeft je naar het lokaal, waar in de gang een paar stoeltjes staan die niet gebruikt worden want iedereen is veel te zenuwachtig om te zitten (heerlijke sfeer!). Je vergelijkt jouw kustuum met dat van klasgenoot en je lacht met de enkeling die geen kostuum heeft aangetrokken en toevallig ná de twee snoodaards mét kostuum moet komen, je stapt binnen, je doet je verhaal, knoopt misschien een kort ontspannend gesprek aan met de prof en je gaat weg met een goed gevoel en met het brandende verlangen een jeansbroek aan te trekken.

Goed, dat is dan het ideale examen, zoals ze vorig jaar allemaal waren. Maar ik zie een herhaling wel zitten.

Probleem: dat mondeling examen is in Antwerpen. Ik moet dus de trein op en af nemen en 10 minuten te voet afleggen. En uiteraard regent en waait het. Dan is de hamvraag: wat voor jas trek je aan op een kostuum?? No matter what, no matter how, je zal er belachelijk uitzien tenzij je zo’n coole lange overjas aantrekt type maffiabaas. Die heb ik niet, ik heb alleen een gewone zwarte overjas met overal knopen en zakken op en nota bene een klein doodshoofd achter op mijn schouder! Ah, gevonden:

En een donkerbruin kostuum. Ik zal mij maar al opmaken voor twee schaamtelijke treinritten tussen grinnikende maffiabazen.

ps: ja zóóóó ijdel ben ik.

Powered by ScribeFire.

It’s gonna be the best night ever

No matter how, no matter where

No matter how much it’s gonna cost me

No matter if I have to stand in line for 12 hours

No matter if I’m alone or in company

No matter if I’m ill or healthy

But I HAVE TO SEE THIS FILM:

(Trailer van Cloverfield)

Luchtverkeer

Voor de drums hebben ze leentjebuur gespeeld bij Radiohead (There there); het doet in verre vertes denken aan Coldplay (met het verschil dat de rest van de band hier niet de rol van behangpapier vervult), het is commerciële poprock en in België zou een groep met de naam “Luchtverkeer” er zelfs niet moeten aan dénken op een podium te klimmen.

Maar geef toe: is dit geen briljant mooi nummer? En is dat niet geniaal goed gezongen? Zo’n hoge noot bereiken zonder kopstem te gebruiken: chapeau.

Donkere kamer

Onlangs heb ik een klein experimentje gehouden met donkere ruimtes en lange sluitertijden. Deze foto is van mijn kamer terwijl die verduisterd was. Alleen een paar kaarsen brandden op de boekenkast. Sluitertijd op 30 seconden ingesteld en een statief eronder, en dit kwam als resultaat:

(30″, f4.0, iso 100)

Wave graph

Wave graph

De grafische evolutie van je muzieksmaak. Als dat niet mooi is. En nog indrukwekkend ook. Kijk hoe breed hij geworden is. Figuurlijk dan.  En ook letterlijk eigenlijk….
En kijk hoe goed je die 3 maanden in Oostenrijk kunt zien.

Qué? Waar? Aaaah, awel: daar.

The best a man can get

De Gilette Fusion Power Stealth en de Wilkinson Sword Quattro Titanium Energy.

De eerste klinkt als een massavernietigingswapen en de tweede klinkt als een energiedrank met extreem veel cafeïne. In werkelijkheid is de eerste een aardappelmes van Gilette en de tweede een aardappelmes van Wilkinson Sword.
Hola! Aardappelmessen? Oké, in wezen zijn het inderdaad niks meer dan messen om ’s morgens het haar van je kin te schrapen, maar dan wel hééééle goeie……….messen om ’s ochtends het haar van je kin te schrapen en vanonder je neus:

3 mesjes, 4 mesjes, 3 mesjes met strip, 4 mesjes met strip en extra mes voor de randjes, 4 mesjes met strip en vibratie en extra mes voor de randjes en strip die verkleurt als je je mesjes moet vervangen, 5 mesjes met strip en vibratie en extra mes voor de randjes en strip die verkleurt als je je mesjes moet vervangen en een baardhaarvoorbereidende strip van 15 ribbels, … , 7 mesjes met automatische scheerschuimverwijderstrip en spoor-van-aftershave-achterlatende strip die verkleurt als je je mesjes moet vervangen én vibratie én extra mes voor de randjes én baarhaarvoorbereidende strip van 45 ribbels én je kunt er ook wortels mee raspen, …

Die laatste heb ik zelf uitgevonden en bestaat vooralsnog niet. Vooralsnog!
De vrije markt levert soms grappige maar tegelijk bikkelharde concurrentiestrijd op. Wat gaat er om in de hoofden van de bazen van deze twee scheermesfabrikanten? Dit is een hilarische satire op wat de baas van Gilette ervan denkt:

Fuck Everything, We’re Doing Five Blades

Welke artiest zou je uit de muziekgeschiedenis willen wissen?

Ik heb twee feedreaders. Voor wie nu al aanstalten maakt om weg te klikken: deze post gaat NIET over feedreaders. Maar ik heb er dus 2 van. Eén voor blogs: Google Reader, en één voor nieuws: InfoRSS. Die tweede is een plugin voor Firefox waarbij de titels van updates in de vorm van een lichtkrant voorbij komen geschoven ergens in je browser waar jij dat kiest. In mijn geval is dat de voor de rest nutteloze “statusbalk” onderaan je scherm. Dus  ja, nu is dat al een tijdje CNN-gewijs een lichtkrant.
Wat staat daarin? Binnenlands nieuws (De Morgen), buitenlands nieuws (Reuters, CNN en BBC World), sport (Sporza, Voetbalkrant.com) en muziek (BBC Radio 1). Bij die laatste schijn ik echter een fout gemaakt te hebben: ik heb me geabonneerd op de forumfeed en ik heb dat nu – na een maand of zo – pas door. Ik vond artikels met de titel “Who’s your favourite band at the moment” al een beetje vreemd…

Maar daarnet zag ik plots een redelijk interessante vraag voorbijschuiven: “Worst influence on music in the world…..ever”. Welke figuur uit de muziekgeschiedenis had zulke desastreuze gevolgen dat je hem het liefst zou uitwissen?

Interessante vraag, toch? Moeilijke vraag ook. Ofwel schrijf ik nu wat het eerst bij me opkomt, ofwel denk ik er een tijdje over na….
Em, geen tijd om na te denken. Ik zeg Pink Floyd. Voor wie nu al aanstalten maakt om weg te klikken: ik hou van Pink Floyd. Het gaat niet om de muziek, maar om wat erbij komt kijken. I’ll explain.
Een tijdje geleden was ik in een ferme discussie verwikkeld met iemand die anti-Radiohead was omdat Radiohead de mosterd bij Pink Floyd “zou” gehaald hebben. Geen idee of het zo is en het kan me ook niet veel schelen, maar ik zag niet in waarom een groep niet beïnvloed zou mogen worden door een andere. Ik vond, en vind, het zelfs logisch dat dat gebeurt.
Maar veel mensen redeneren duidelijk anders, en die trend wordt steeds verdergezet. Coldplay en Muse: dat zijn Radiohead wannabes. Zornik: dat zijn Muse Wannabes. En Air Traffic: dat zijn Coldplay wannabes. Persoonlijk hoor ik geen enkele gelijkenis tussen Muse en Coldplay en nog minder tussen Zornik en Pink Floyd. Also: weg met Pink Floyd, en dus ook weg met de zinloze discussies.

Mijn redenering rammelt aan alle kanten, ik weet het. Maar intussen heb ik toch een ontwijkend antwoord kunnen geven op die forumvraag.

Intussen passeren Kruder & Dorfmeister op Last.fm waar ik zonet Gotan Project-similar artists heb opgezet. Of Gotan-Project wannabes zoals u wilt.
Het horen van die bekende tonen van “Gotta Jazz” tussen grotendeels nieuwe muziek is toch een aangename belevenis. Schitterend nummer trouwens.
Vanmorgen in De Morgen (woordspeling!!) werden er twee pagina’s gewijd aan het “fenomeen” Last.fm. Het werd voorgesteld als een nieuwe hype en een mogelijke concurrent voor de radio. Wat een onzin. Ten eerste: Last.fm is officieel een radiostation en ten tweede: het bestaat al een eeuwigheid.

Bij nader inzien: weg met Queen, want die hebben Bohemian Rhapsody gefabriceerd (een titel die klinkt als een Roemeens gerecht bestaande uit bouillonsoep, aardappelen, groenten en kip): een aanslag op je oren, een aanslag op de goede smaak, een aanslag op de radiostations voor de volgende 30 jaar en een aanslag op alle eindejaarslijsten van beste nummers ooit die daarna zouden worden samengesteld. En bovendien inspiratiebron voor een kudde Queen-wannabes die ons sindsdien krijsend en gitarenzwaaiend achtervolgen (The Darkness *ril*). Nee, Muse is geen Queen wannabe. Muse slaat Queen met hun gitaren om de oren en speelt hen vervolgens recht naar huis. Damn right!