Heeft het iets met zijn voornaam te maken? Of is het de gewenning? Is het misschien een gebrek aan talent, zoals bij die andere Karl die eigenlijk Carl heet?
Ondeugende Karl
Niks van dat alles, maar enkel een kwestie van voorkeur. Ik moet Karl Vannieuwkerke niet. Althans niet in zijn praatprogramma Tour 2008. Karl spreekt op een geheimzinnige manier. Alsof alles wat hij zegt tussen ons beiden moet blijven. Hij heeft het fijnste der fijne glimlachjes op zijn mond. Een mond die hij amper durft open doen als hij spreekt. En zijn ogen blinken. Pretlichtjes alsof hij ondeugende dingen aan het vertellen is. Ik krijg er koude rillingen van en voel de neiging om hem iets ruws, iets grofs, iets bijtends toe te schreeuwen zodat hij weer normaal zou doen.
“Michael, hoe heb jij de rit van vandaag beleefd?”
“Wat vind je van de winnaar?”
“Beschrijf eens het gevoel van als eerste over de eindstreep te komen.” *Knipoog* Komaan Michael vertel nog eens over die emoties, die vreugde, die eindeloze triomf, die eindeloze glimlach, jajaaa toon die witte tanden nog maar eens.
Karl, hou op je te gedragen als een klein meisje en wees eens een echte presentator. Probeer eens een gesprek te hebben met je gasten in plaats van er een langgerekt interview van te maken. Hengel niet steeds achter die verdomde clichés en vraag eens iets onvoorspelbaars.
Vroeger was het beter
Ach, die nostalgie, die heroïek, die bikkelharde strijd van man tegen man. Karl krijgt er geen kippenvel van, Karl stelt er zich accordeonmuziek bij voor. Jawel, dát is de Tour voor Karl: accordeons, du pain, du vin, du boursin en coureurs die eigenhandig hun fiets herstellen in de jaren stillekes. Stel je voor! De coureurs moesten zelf hun platte banden verwisselen! Wat een helden waren dat toch! Deelnemers van de Dakar rally die toevallig voor hun tv zitten lachen Karl hartelijk uit. “Een platte band in een Frans dorpje is niet hetzelfde als een opgeblazen motor in de Sahara”, zullen zij je vertellen.
Karl en zijn rode draad
Karl stelt zijn gasten een dozijn vragen die hij allemaal netjes genoteerd heeft. Die vragen hebben geen logische volgorde en Karl vindt het niet nodig er een vorm van overgang tussen te steken. Nee, Karl laat gewoonlijk even zijn adem stokken, één seconde maar, en stelt dan een volgende vraag, met precies dezelfde intonatie als de vorige. Desondanks gaat die vraag over iets compleet anders. Over de ervaringen van Tom Waes bij het Kanaalzwemmen bijvoorbeeld.
“Collega Lieven van Gils is op zoek gegaan naar die smid, en dit…is het resultaat”
“Dit is het resultaat”, dat zegt hij elke dag opnieuw. De “aat” in ‘resultaat’ spreekt hij bijna fluisterend uit. “Dit is het resultaat, maar vertel het niet verder want eigenlijk is het een geheim!!!
[…] (1 seconde waarin Karl even zijn adem inhoudt)
“Michael, heb jij iets opgevangen van de stunts van Tom?”
“Nee, maar hij heeft me er vandaag tot in den treure over verteld.”
Tom Waes lacht ongemakkelijk en zoekt tevergeefs naar een stuk decor om zich achter te verstoppen.
Awkward
Op een kaal plein onder een kaal zeil en onder kale belichting staat een kale grote tafel. Er zitten slechts 3 mensen aan met elk één glas wijn. “Je hebt zeker nog nooit zo snel wijn gedronken, Michael?”, vraagt Karl aan Boogerd, wijzend op diens lege glas dat contrasteert met de 2 nog halfvolle glazen. Net op tijd weerklonk er accordeonmuziek waarbij Karl weer een sprookjesachtig verhaal opdiste over een “mooie” of “lelijke” coureur die 60 jaar geleden de Giro verloor omdat hij een te lange plaspauze had ingelast. Wat een verhaal! Een standbeeld voor de man! Er wordt een grote foto getoond van de vent in kwestie maar hij is zo goed als onherkenbaar door het kikvorsperspectief dat de cameraman inneemt. Voor Boogerd kwam dat shot net op tijd zodat zijn schaamrood niet in beeld kon gebracht worden. Hier zullen nog maanden grapjes over gemaakt worden.
Elders is het beter
Mart Smeets is de Nederlandse collega van Karl. In zijn programma vertelt Mart Smeets en hij laat vertellen. Er ontstaan luchtige en interessante gesprekken, vrij van stille seconden vlak voor de presentator aarzelend een nieuwe vraag stelt. Waarachtige gezelligheid, daar op het terras bij de NOS, een kleine compensatie voor de malaise die de Nederlandse kijker een hele namiddag te verduren heeft gekregen in de vorm van het live-commentaar bij de koers.
Maarten Ducrot: “Het is niet zoals bij de spoorwegen dat je aan een hendel trekt en het plots harder gaat”
Als er zo’n hendel bestaat, dan kunnen we er in België wel één gebruiken.
PS: Gelukwensen… (om niet te zeggen “Kudos”… en dat mag je letterlijk opvatten if you catch my drift)
- … voor Lieven Van Gils die er elke avond weer in slaagt chique volk aan zijn signeertafel te krijgen,
- … voor Michel Wuyts en zijn fichebak, voor zijn eindeloze kennis, aangename commentaar en koersinzicht,
- … voor Hans De Clercq en zijn inside-informatie, zijn gegoochel met cijfers en rankings en zijn dictielessen (zijn Nederlands is al veel verbeterd al is er nog werk aan),
Hans de Clercq: “Ze zien ze nu rijden en dat werkt natuurlijk als een stier op een rode lap.”
- … voor Karl Vannieuwkerkes commentaar bij tennismatchen, waar zijn gefluister perfect tot zijn recht komt.
Vandaag zal ik Hans De Clercq wat onder de loupe nemen. Eens zien of zijn voorspellingen steek houden.
Filed under: Bespreking, media, Sport, Televisie, VRT, Wielrennen | Tagged: Hans De Clercq, Karl Vannieuwkerke, Lieven Van Gils, Maarten Ducrot, Mart Smeets, Michael Boogerd, Michel Wuyts, NOS, Ronde van Frankrijk, Sport, Sporza, Tom Waes, Tour 2008 | 20 Comments »