1m95. Dat is groot genoeg om de beamer die aan het plafond hangt te kunnen inschakelen zonder afstandsbediening.
Leerling: (nadat ik op het knopje gedrukt heb) “Kan jij daar aan??”
Ik: “Neen, maar desondanks duw ik toch op dat knoppeke”.
Dag daarvoor:
Leerling: “Jij bent wel groot he”.
Ik: (naar beneden kijkend) “Tiens, nu je het zegt…”
Dinsdag:
Leerling: “Wat is je favoriete pagina in de atlas meneer?”
Ik: (droog) “Pagina 836”
– 5 minuten later –
Leerling: “Unk, er is wel geen pagina 836 he”
Ik: “No kidding”
Leerling: “Wat heb je gedaan in het middelbaar meneer?”
Ik: “Gestudeerd” (moeha, lerarenhumor definitely my thing).
Iets later kreeg ik lik op stuk:
Ik: (met afgekraakte antenne cirkels makend op projectiescherm) “Wat zie je hier?”
Leerling: “Een projectiescherm!”
Ik: (grijnzend) “Niiiice! Touché!! ;-)”.
“Staat hij recht?” “Van die kant wel, maar van deze kant niet”.
“Ik ga de ballen er in hangen!”
“Het is een mooie he?”
Ik vind dat de term “mooi” totaal misplaatst is in een context van kerstbomen. Want als je even alle tradities en jeugdherinneringen achterwege laat, dan is het gewoon een sparreboom die je in het midden van je living zet, en vervolgens vol hangt met kitsch. Normaalgezien behandel je geen enkele kamerplant op zo’n manier. Stel je voor dat iemand die volledig onbekend is met het fenomeen “Kerstmis” je living binnenstapt en die kerstboom te zien krijgt. I swear: die krijgt lachkramp!
Ik werd deze morgen te vroeg wakker, niet omdat ik naar het toilet moest, niet omdat ik dorst had, niet omdat ik niet kon slapen en niet omdat ik slecht droomde, maar wel omdat ik de slappe lach had. Ik kwam niet meer bij, zo hard moest ik lachen. In mijn droom had ik of iemand anders, ik weet niet meer wie precies, iets gezegd dat heel erg grappig was. Na een tijdje besefte ik dat het een droom was en dat de oorzaak voor mijn lachbui eigenlijk imaginair was. Vervolgens besefte ik dat, aangezien ik alleen die droom beleefd heb, de grap eigenlijk van mezelf afkomstig was. En toen ik nog iets beter bij kennis was besefte ik dat ik met mijn eigen grap aan het lachen was en dat vond ik een beetje stom. Ik heb mij toen maar omgedraaid en wat verder geslapen.
Het frustrerende is natuurlijk dat ik me niet meer herinner wat er zo grappig was.
Vorig jaar, toen ik nog geen tv had op mijn kot, zat ik vaak Youtube af te schuimen op zoek naar afleveringen van Top Gear, het automagazine van de BBC.
Een automagazine, daarbij dacht ik vroeger automatisch aan informatieve televisie à la “Op de koop toe” met Emile Goelen, waarin wagens getest werden op hun veiligheid, comfort, ruimte, prijs, opties, en verbruik. Zulke programma’s waren vroeger regelmatig te zien op zondagnamiddagen en terwijl je ernaar keek zag je jezelf in gedachten achter het stuur van die auto zitten en beoordeelde je hem eigenlijk eerder op klasse en imago dan op het aantal airbags. Conclusie: hoe veilig en comfortabel die Fiat Panda ook mocht zijn, je zou nog liever voor de rest van je leven elke dag een korte broek met witte sokken en sandalen dragen dan met die auto te rijden.
Maar daar hielden die programma’s geen rekening mee! Er werd niet gesproken over schoonheid, imago, klasse, plezier, vermogen, of emoties in het algemeen. Er kwamen ook nooit echt leuke auto’s in voor, alleen de wagens die je sowieso elke dag onze wegen ziet bevolken en die geleverd worden in kartonnen dozen in de haven van Zeebrugge.
Het alternatief is Top Gear, dat vanaf maandag op Canvas te zien zal zijn. Top Gear is alles wat je altijd had willen zien in een automagazine maar dat er nooit in voorkwam: snelle wagens! Stunts (skispringen met een mini, trein rijdt in op auto, voetbal met auto’s, you name it)! Races (Bugatti Veyron vs. vliegtuig, mobilhome race, Porsche Cayenne vs. tank, race met zelfgebouwde amfibievoertuigen)! En vooral: humor!
Top Gear is ontwapenend eerlijk met een hoog “it’s funny ‘cos it’s true”-gehalte. In Engeland is de show even populair als controversieel, en dat kan ook moeilijk anders. De presentatoren lappen global warming, verbruik, veiligheid en betaalbaarheid vrolijk aan hun chassis en amuseren zich te pletter op hun testparcours waar ze steevast de nieuwste modellen mogen testen. En als je het niet allemaal met een korrel zout neemt, dan kun je je er inderdaad aan ergeren.
Maar ikzelf behoor niet tot dat volkje dat waarachtig dacht dat het Geslacht Depauw berustte op werkelijkheid en het bijgevolg ‘erover’ vond. Ik ben wél voorzien van een flinke zak zoutkorrels en dus grijns ik van voldoening als ik Jeremy “Jezza” Clarkson, Richard “Hamster” Hammond en James “Captain Slow” May auto’s zie behandelen als speelgoed. Een auto die niet presteert, niet mooi is of niet leuk is om mee te rijden, die wordt genadeloos neergesabeld en uitgelachen, en terecht! Top Gear is zo plezant dat zelfs wie geen moer om auto’s geeft, er thuis voor zou blijven. Volgens Humo zijn 40% van de kijkers trouwens vrouwen.
Hieronder twee fragmenten. In het eerste worden goedkope Koreaanse wagens getest op een nogal hilarische manier. In het tweede zie je de andere, echte kant van Top Gear: supercars.
Je kent ze misschien, die filmkes die ze draaien in de Brico of de Gamma, op van die kleine draagbare televisietjes die ergens op het einde van een rayon gezet worden, en waarin reclame gemaakt wordt voor één of ander product in een setting waar Jo met de Banjo zich thuis zou voelen.
Zou het geen sublieme grap zijn om stiekem de tape weg te nemen en dit filmpje in de plaats te laten afspelen, op de afdeling keukengereedschap? Het is alvast hetzelfde genre, met dezelfde stem, dezelfde muziek en dezelfde demo’s waarin het instrument schijnbaar perfect zijn werk doet en een verbluffend resultaat laat zien. Alleen: de beelden zijn ronduit weerzinwekkend.
Alle goeie plaatsen waren bezet dus bleven alleen de allerslechtste plaatsen over voor ons. Bij een muziekoptreden is dat achteraan, bij comedy is dat – yup – vooraan. De MC was een Hollander – ik moet even zijn naam zoeken, misschien komt hij hier ooit eens terecht als hij nog eens zijn naam googlet (want dat doen we toch allemaal wel eens) – Bas Birker! Vorige keer was het Kees (Keish), nu was het Bas (…Bas dus). Hij had het wat moeilijk in het begin, kreeg geen applaus want we waren te lam en ons avondeten was nog aan het verteren. Hij deed eerst wat irritant over dat applaus maar slaagde erin het publiek uiteindelijk mee te krijgen door wat grappen te lanceren, vraag me niet welke want dat weet ik al lang niet meer.
Plots begon Bas tegen Katrien, die in de hoek zat, dat ze eruit zag als een echte Katrien. En hij had een vriendin, Diewertje, en die zag er ook uit als een echt Diewertje. Zo zei hij. Plots richtte hij zich naar mij – niet moeilijk want daar zat ik, helemaal vooraan, out in the open, totally exposed – “Wat is jouw naam?”
“Maarten”
“Maarten?”, hij keek erg verbaasd alsof dat een naam is in de categorie van Jada, Akim of Shanaaaja. Je vriendin heet wel Diewertje godbeterd. En daarmee zeg ik niet dat ik dat een lelijke naam vind. Alleen….. een beetje vreemd.
Hij bekeek me even wat beter en zei toen: “Je ziet er niet uit als een Maarten. Nee, serieus, draai je even om zodat de zaal je ook wat kan bekijken”.
Ik draai mij om en zie overal schuddende hoofden. “Gert!”, roept er iemand. “Wtf?”, roep ik terug.
“Nee, je ziet er echt niet uit als een Maarten”, herhaalt Bas.
Maar dat kan toch helemaal niet?? Ik bén een Maarten. In een strip van Kiekeboe neemt Kiekeboe deel aan een Kiekeboe-imitatiewedstrijd. Hij werd tweede!! Wel, zo voelde ik me. Ik zie er niet uit als een Maarten, dus zie ik er niet uit als iemand als ik. Denk er maar eens over na. Screw Gert.
De winnaar was Joost Vandecasteele. Het was geen wedstrijd, maar je kunt toch altijd met gemak zeggen wie de publieksprijs krijgt. Neem een schel Wim Opbrouck, rol dat op, en prop dat vol met Wim Helsen-preparé. Dan heb je Joost Vandecasteele.
Neh, hij was wel redelijk origineel. Maar je kon verdomd goed horen waar hij zijn mostord haalde. Oordeel zelf:
Vorig jaar, toen ik nog geen tv had op mijn kot, zat ik vaak Youtube af te schuimen op zoek naar afleveringen van 
DIGB 